Je neemt veel meer waar dan je registreert
Want, je zintuigwaarnemingen zijn gelaagd. Wat je bewust registreert is alleen de meest oppervlakkige laag van een dik pak informatie, het plaatje op de omslag van het boek des levens. Hoe verder je onder het plaatje komt, hoe minder bewust je bij de informatie kunt, en hoe belangrijker de informatie is die daar in het donker ligt. Wat ik leerde is, af te dalen in die half- en onbewuste lagen met behoud van een klein glimpje dagbewustzijn.
Navigeren in je eigen bewustzijn
Wonderen bestaan. Het zijn de dingen die we nog niet begrijpen of voor mogelijk houden. Meestal komt dat door begrippenkaders die je leerde op school. Ik heb andere gezocht en uitgeprobeerd. Ideeën werken alleen als je ze voelt en leeft.
Het spirituele is voor mij: het ontwikkelen van je zintuigen en ermee leren navigeren. Niet alleen jouw beleving van de werkelijkheid verandert daarmee, maar ook de werkelijkheid zelf. Manifesteren is een natuurlijk gegeven.
Mijn ziels-missie: levende essentie zichtbaar maken
Wat is de meest essentiële menselijke behoefte? Gezien worden in wie je werkelijk bent. In de kern die je zelf niet kan zien, zoals een vis die het water niet kan zien. Het ligt domweg te dichtbij dus je hebt er een ander bij nodig die naar je kijkt. De tweede grootste behoefte is: kunnen bijdragen aan een groter geheel, vanuit wie jij werkelijk bent. In de intieme verbinding met datgene wat voor jou het allermeest de moeite waard is om voor te leven.
Ik heb mezelf hiermee geholpen, onder andere via mijn kunst. Om mijn kern zichtbaar te maken, te leren hoe je kan weten wat werkelijkheid is, en hoe ik eraan zou willen bijdragen. Dat kan door je scheppend vermogen te leren hanteren en dat kan in ieder beroep of levenssituatie.
De hoogste vorm van kunst is het sociale, de directe omgang met mensen. De beelden die we van elkaar hebben zijn vaak onvolledig, maar spelen een hele bepalende rol. Schilderen, het werken met beeld, heeft me daar veel over geleerd. Ik heb inmiddels een uitgebreide toolbox die ik graag met je wil delen. Het fijnst is, als je het juiste stuk gereedschap aangereikt krijgt terwijl je het nodig hebt. Je mag ook m’n toolbox bekijken om te zien wat je ermee kan.
Je zintuigen zijn je superkrachten
In je dagelijkse waarneming zit altijd een stuk hier-en-nu en daar ligt de kracht van je kern, van wie jij bent. Je waarneming is altijd een geheel. Niet zo groot als het grote geheel, maar het maakt er onderdeel van uit en je kunt eraan werken om jouw geheel ermee in afstemming te brengen. Om te beginnen moet je dan je weg leren vinden in je eigen waarneming, en dat leerden we niet op school – integendeel. Het voelt alsof de wereld ertegen is. Het voelt gewoon eng.
- Als je je waarneming met anderen deelt, word je onmiddellijk en helemaal zichtbaar. Je wordt misschien zomaar een klokkenluider. Daar zijn mensen niet voor niets bang voor: het is een superkracht. Klokkenluiders zijn vaak mensen die alles verliezen. Want ze maken dat de keizer zich naakt voelt.
- Maar er is een veilige manier. Je eigen waarneming bekennen kun je veilig doen als je met jezelf leert praten. Dat begint als je verschillende waarnemingen en zintuigen op elkaar gaat betrekken. Bijvoorbeeld: iemand zegt wat. En jij kijkt: ‘Hé, ik hoor dit, maar ik zie dat’. En dan ga je verder kijken: wat zit daar áchter?
Ook een onuitgesproken waarneming is enorm werkzaam, zolang je de kern zoekt, in jezelf en in de werkelijkheid om je heen. Dit is de kracht die jouw leven en werkelijkheid manifesteert.
De twaalf zintuigen in je toolbox
Voor alles is een zintuig. Voor beeld, geluid, taal, warmte, geur, smaak, je beweging in de ruimte. Voor ideeën, voor evenwicht en balans, voor de materiële vorm en kwaliteit van dingen (je tastzin), hoe dingen voelen in je lichaam, en ook voor de kwaliteit van het individueel-unieke.
- Allemaal kunnen ze ontwikkeld worden tot wat ze noemen een ‘zesde zintuig’. Ik heb er al twaalf genoemd. Hele normale zintuigen die vrijwel iedereen heeft.
- Als je er één mist is er geen man overboord, want ze kunnen elkaar vervangen – denk aan het voorbeeld van Helen Keller. Lees hier over je twaalf zintuigen – dan begrijp je meteen wat ik bedoel.
Navigeren in je eigen waarneming
Als je in een stad de weg probeert te vinden, lukt dat alleen als je een kaart hebt. Die geeft overzicht en je kunt eruit afleiden waar je bent, als je om je heen kijkt. Hetzelfde geldt voor je zintuigwaarnemingen.
- Je kunt begrijpen wat een ander zegt als je diens taal kent, muziek maken als je toonsoorten en ritmes herkent. Hetzelfde geldt voor zien, denken, iemands taal spreken, voelen. Voelen bestaat uit zintuigindrukken.
- Het punt waar je bent, je kern, is het moeilijkst waar te nemen – je bent het immers zelf. Maar je kaart gaat je helpen, ofwel de context van je waarneming – de taal, de muziek.
Waar jij bent, wát jij bent, is de meest opwindende plek om te zijn. Het bewustzijn ervan is in het begin mindblowing, een soort kortsluiting. Later wen je eraan, nog later ga je zondermeer vertrouwen op je eigen scheppende kern. Het wordt een gut-feeling. Je kunt hem alleen op eigen kracht vinden, maar ik kan je de weg wijzen – als éénoog in het land der blinden. Want twee zien er meer dan één.
Waarom is het soms zo moeilijk?
Je bewustzijn, dat wat je als werkelijkheid ervaart, bouwt zich op in de wisselwerking tussen jouw denken en jouw waarnemen. Maar we vertrouwen onze eigen waarneming niet. We baseren ons wereldbeeld op onze havo-natuurkunde, die zegt dat je als mens helemaal niet objectief KUNT waarnemen. Dat is niet waar. Die ‘kennis’ gaat ervan uit dat we een machine zouden moeten zijn. Om iets over je menszijn, je eigen waarneming te leren, heb je hele andere kennis nodig. Behalve deze denk-blokkade zijn er ook twee hele grote valkuilen in je gevoelsleven.
De kern van je waarneming ligt in je gevoel. Maar niet alles wat je voelt vertelt je iets over de werkelijkheid waar je op dat moment mee te maken hebt.
- De ene valkuil is, gevoelens die worden opgeroepen door gedachtes die niet echt zijn. Die over iets anders gaan dan het hier en nu (de toekomst)
- De andere is, gevoelens die bepaald worden door ervaringen uit het verleden. Ze komen dwingend op vanuit je eigen systeem maar hebben niet met het nú te maken.
Het poortje naar de levende werkelijkheid is klein, en het ligt tussen deze twee valkuilen in. Achter het poortje ligt je wezenlijke verbinding met de ander of het andere. En met je eigen scheppende kern. Die is hyper-persoonlijk en super-algemeen tegelijk. Je staat er in directe verbinding met de kracht die het leven vormgeeft. De werkelijkeid is niet buiten je. Je bent er één mee.
Zolang je in deze valkuilen trapt, raakt je kern steeds verder uit zicht. Zodra je ermee stopt, kan het universum z’n goede werk voor je doen. Het is lastig, want we hebben de woorden er niet voor. Die wil ik je aanreiken. Iedereen heeft die superkracht, ook jij.